Je zou het toch echt niet zeggen; 'Het zijn zulke leuke en spontane meiden, je merkt er helemaal niets aan!' Dan wil ik altijd gaan schreeuwen en roepen; 'Ja daarom hebben ze ook acht maanden lang voor lul in dagbehandeling gezeten!' Achter die mooie ogen zit een wereld die niemand kan zien en niemand begrijpt. Als ouder kruip je door een lange periode van onwetendheid, geen idee wat je is overkomen. Iedereen kijkt je met de nek aan.
Voor schut
Je loopt door de supermarkt en ziet een peuter op de grond liggen krijsen. Wat denk je dan? 'Jezus wat een onopgevoed projectiel, als ik die moeder was...'. Ja dan wist je het zeker wel? Dat dacht ik ook altijd. Totdat ik zelf die moeder werd... Je hebt geen idee waar je het zoeken moet. Alles heb ik geprobeerd. Het was ook echt onmogelijk om haar te straffen. Bijvoorbeeld op de trap zitten, totdat ik zei dat ze er vanaf mocht komen. Ik heb ooit een poging gedaan om het een heel uur lang vol te houden. Nadat ik haar 180 keer opnieuw op de trap had gezet en zij er weer hysterisch vanaf kwam had ik zin om mezelf neer te knallen. Ik dacht echt; 'Ik kan er helemaal geen bal van, waarom lukt dit andere vrouwen wel? What the hell is wrong with me?'
Instinktief
Omdat ik al snel door had dat straffen het tegenover gestelde effect had ben ik instinktief andere methodes gaan toepassen. Daarnaast was het ook bittere noodzaak om die vreselijke escalaties te voorkomen. Er is geen mens - of kind - die dat volhoudt en al zeker niet wanneer je kinderen ook nog eens slecht slapen. Ze konden moeilijk in slaap komen en werden elke nacht zeker twee keer wakker en begonnen dan te huilen en te gillen. En ja ook hier hebben we geprobeerd om ze laten gillen. Het resultaat was dat ze gewoon blijven gillen en gillen en gillen, net zolang totdat je er bent en dan zie je een vreselijk angstig en hyperventilerend kind. Al snel koos ik eieren voor mijn geld. Ik ging eruit, gaf ze een aai over de bol, tut erin en de rust was wedergekeerd. Later toen ze groter werden, lag er een matras naast mijn bed, daar kropen ze dan op en vielen dan weer direct in slaap.
Onbegrip
Wanneer ik mijn kinderen ergens mee naar toe nam, zagen anderen natuurlijk dat ik niet ingreep wanneer zij 'ongewenst' gedrag vertoonde. Hun zwijgende blik sloeg boekdelen natuurlijk. Ze keken me met de nek aan. Maar liever dat dan dat mijn kinderen weer compleet hysterisch zouden worden. Ik voelde me machteloos en 'moederziel alleen'. Het enige wat ik kon was escallatie voorkomen, daar was mijn taak op gericht. Ik had geen idee waar ik mee bezig was. Laatst besprak ik dit met onze sociaal psychiatrisch verpleegkundige. Ze vroeg me; 'Maar sinds wanneer weet je dan, dat dit door het 'austisme' komt en het niet aan jou ligt?' Tranen welde op in mijn ogen en ik stamelde; 'Sinds halverwege vorig jaar, toen Kaat in dagbehandeling was, geloof ik.' Ruim 14 jaar na haar geboorte....